Paul Demets, of Het ongemakkelijke weten

De bundel begint alsof er niets gebeurd is of gebeuren zal, we leven in een wereld waarvan gezegd wordt dat die goed is. Langzaam sluipt een onbehagen tussen de woorden en de zinnen, wat we zien en horen, wat we dienen te denken, is slechts schijn. Aan de woorden of de uitdrukkingen, hangt Paul Demets het ongenoegen op. Er is geen sloganeske taal, de dichter is geen revolutionair, maar op een bedachtzame manier worden omgangsvormen, geplogenheden, het sociale zijn, de ideologische leugens op het rooster gelegd - te benoemen is te zien.

In de vorige bundel die Druksel van Paul Demets heeft uitgegeven, Vrees voor het bloemstuk (2002), was daar de zin 'Te kijken is lafenis.', in deze bundel 'We zijn uitgewoond.'.

Het standpunt dat de dichter inneemt wisselt - hij is niet eenduidig, de gedichten wringen daardoor, de taal wordt afgemaakt, de taal wordt niet afgemaakt - zinnen hangen daar zonder eindpunt, zinnen krijgen betekenis door niet alles te zeggen. Door die onduidelijke stellingname (het enigmatische 'we') wordt duidelijk gemaakt dat er in de maatschappij een voosheid geslopen is, iedereen heeft boter op het hoofd. In Vrees voor het bloemstuk stond het familiegebeuren centraal, in deze bundel de maatschappij - in beide situaties is de ander niet de redding. De een zegt te veel, de ander te weinig, allen kijken weg en allen verzinnen redenen. Ieder blijft beleefd. En knijpt de ander dood.

De dichter spreekt zich uit - de woede wordt allengs voelbaarder, het verraad van de 'leiders' duidelijker, de stilstand pijnlijk. De kloof tussen 'zij' en de vele 'wij's' wordt complexer - de dichter geeft geen advies, de lezer moet lezen en daarmee leven.