Platanen lijden, je leest het aan hun lijven af.
Zo'n dag dat de bast niet meegeeft, in de schors
haarvaten hun eigen weg gaan, patronen van nerven
ontstaan, langzaam uitwaaieren om zich los te scheuren.
Al te gemakkelijk groeit de verlokking om te zweven,
meteen erna een schichtig vallen.

O wiekende, klapperende schors, schuchter
in de middaghitte, neerwaarts en voorbij.

De rest is zand.