Baudelaise

Drie schrijvers, een kunstenaar (en een uitgever) maken samen het boek 'Baudelaise'.
Jan Lauwereyns begon het gedicht en vroeg de Japanse dichter Shoichiro Iwakiri samen een dialooggedicht te schrijven. Daarna maakte Elly Strik speciaal voor deze uitgave een prent. Deze werd op de binnenzijde van het omslag afgedrukt, in het laatste schutblad maakte de kunstenaar een insnede, waarmee ze een hoofdthema van haar werk (onthullen, verhullen) demonstreert.
De tekst werd in het Frans geschreven. Shoichiro Iwakiri is in Japan een Baudelaire-specialist (en Baudelaire is natuurlijk de derde schrijver). Daarna vertaalde Jan Lauwereyns het gedicht in het Nederlands.
Dit duogedicht is de vijfde in de reeks die geen reeks is. Eerder waren er samenspraken met Leo Vroman, Michael Palmer, Kiwao Nomura, Arkadii Dragomoshchenko. De stem van Lauwereyns is en blijft zichzelf maar toch zie je telkens een toeneiging naar de gesprekspartner: de stem verzacht of verhardt, wordt stiller of luider, verzwijgt meer of minder. Het schrijven is een uitnodiging en een samengaan. In het gedicht 'Baudelaise' is deze coöperatieve houding ook merkbaar: de beelden stapelen zich op, niet alleen naar Iwakiri toe maar ook naar Charles Baudelaire. Samen bouwen ze - zonder hem expliciet te noemen - een beeld van en voor de negentiende-eeuwse schrijver op.
Tegelijkertijd - en dit is een van de raadselachtigheden van deze tekst - is dit een anti-Baudelairetekst. De gevoeligheden van de symbolisten wordt overstegen en in deze tijd getrokken; de Westerse cultuur is slechts een ding waarnaar gekeken wordt; de beelden van Baudelaire worden hergebruikt en tonen zijn verlatenheid aan. In 'Stemvork' (IJzer, 2010) schreef Jan Lauwereyns: "Als Iwakiri met Baudelaire spreekt, kunnen wij natuurlijk de tegenovergestelde beweging maken, ons krachtig onderdompelen in, laten we zeggen, 'de Aziatische cultuur' - ook al bestaat er natuurlijk de kans dat zo'n confrontatie juist ook de […] ziel van de Westerse mens accentueert."
We lezen en we herkennen Baudelaire en toch lezen we Lauwereyns/Iwakiri en herkennen 'niets'. De wereld is vreemd. Een glanzend, onbewogen ding. 'Levend of dood, / de nacht, de nachten, het einde van de nachten.'